یادم هست ؛ پیشتر ، مطلبی نوشته بودم از بلوچستان و کوچ بلوچ ها به این سرزمین. بعد از آن بود که سیل تهدیدها و توهین ها سرازیر شد و من ماندم که چه گفته ام؟ وقتی دیگر در سایت دوستی که مطلبی نوشته بود از این باب، نظری دادم و دنباله ی آن نظر، باز متتبعان قریحه نواز، تاریـخ نخوانده ، گـویی تـاریخ از سـر نوشتند. برخـی از قـدمـت هـزاران ساله ی بلوچ هـا در مـکران می گفتند و برخی، آن را سرزمین ازلی قوم بلوچ می دانستند.
برخی نیز به شاهنامه ی تاریخی فردوسی متمسک می گشتند و یاد بلوچ را در آن کتاب نشانه ی قدمت این قوم در این سرزمین می دانستند.
در حالی که اگر کسی کمی تاریخ بداند، خوب می داند که ما را قدمت چندانی در این سرزمین نیست. امروز دیگر ثابت شده ؛خاستگاه بلوچ شرق و اطراف دریای خزر بوده است. جدای از ادله های مدقن تاریخی ، تشابه برخی افعال ما با زبان گیلکی و حتی تشابه ظاهری با برخی اقوام ساکن در آن محیط، نشانه های خوبی برای ماست که حقیقت را دریابیم. پرچم بلوچ ها نیز منقش به تصویر پلنگ بوده است، و پلنگ ، آن زمان فراوان یافت می شده در جنگل های اطراف خزر.
این موضوع نه تنها لطمه ای به قوم بلوچ وارد نمی سازد که حتی دلیل دیگری است بر اصالت آریایی این قوم. آن ها که پیش از ورود بلوچ ها ساکن در مکران بوده اند؛ امروز به خوبی شناخته شده اند. دراویدی ها یکی از این اقوام بودند که پیش از بلوچ ها در این سرزمین ساکن بوده اند. برخی اقوام آفریقایی نیز در جنوب سکنی داشتند. اقوامی از بلوچ ها با اینان در هم آمیختند. اما بسیاری دیگر، نژاد خود را حفظ کردند و امروز، خطوط اصیل آریایی را در سیما و چهره ی آنان به خوبی می توان یافت.
