نیم نگاهی به ارزشهای قومی در آموزش و پرورش

نیم نگاهی به ارزشهای قومی در آموزش و پرورش  

صدیق حسین زاده

وزارت آموزش و پرورش در کشور ما به عنوان  بزرگترین سازمان دولتی چه از نظر پرسنلی و چه از نظر حجم کار شناخته می شود ، سازمانی که  در آن همه  مردم  به نحوی حضور و دخالت دارند.در این بین اقلیت ها نیز بخش عظیمی از بدنه آموزش و پرورش را تشکیل می دهند و هر یک از اقلیت ها دارای زبان ، دین ، فرهنگ و  ارزشهای مربوط به خود هستند همانطور که  قانون اساسی اقلیت ها را ارج نهاده  باید مسئولین و متولیان در آموزش و پرورش نیز به آن اهمیت دهند و به آن اهتمام ورزند ،

اقلیت حق داردکه فرزندش در محیطی آموزش داده شود که به فرهنگ و عقاید آنان احترام گذاشته می شود  و این وظیفه خطیر بر عهده آموزش و پروش گذاشته شده چیزی که امروزه متاسفانه  یا اصلاً دیده نمی شود  و  یا آنقدر کم رنگ است که نمودی در جامعه ندارد .باید دانست و به دنبال جواب این سوال بگردیم که دلیل این امر چیست چرا آموزش و پرورش در شرکت دادن زبان ، فرهنگ و عقاید اقلیت های قومی اینقدر ضعیف بوده و چرا تاکنون هم برنامه ای برای آینده و بهتر نمودن این وضع ندارد، این سوال را باید از مسئولین آموزش و پرورش پرسید هر چند که بارها این سوال به روشهای گوناگون از سوی صاحبنظران مطرح شده و جواب قانع کننده ای از سوی آنان  دریافت نشده است.حال دلیل ما از طرح این موضوع چیست و اشاره به کدام اهمال کاری آموزش و پرورش دارد  موضوعی که از دیرباز  در بعضی از نقاط بلوچستان رایج است پائین بودن سطح سواد و عدم درک صحیح مسائل توسط بعضی از معلمان است به طوری که بعضی از معلمان درک و معنای درستی از فرهنگ ندارند و ارزشها برایشان پوچ و بی معنی است ، این امر  باعث شده در مدرسه ای که تقریباًٌ 100 درصد دانش آموزان آن را بومیان تشکیل می دهند چیزی بر خلاف رسوم آنها به فرزندانشان آموزش و یا تعلیم داده شود . این موضوع جای تامل و تفکر بسیار دارد زیرا با وجود اینکه مربیان مدارس اکثر شهرهای بلوچستان خود  بومی هستند چه توجیهی وجود دارد که ما روز به روز به بی هویتی نزدیکتر و از فرهنگ  ناب و بکرمان فاصله بگیریم.آیا مقصر اصلی معلمان بومی هستند که آشنایی درستی نسبت به ارزشهای یک قوم ندارند و یا اطلاعات درستی از فرهنگ خود به آنها منتقل نشده تا آن را به دانش آموزان انتقال دهند  و از این طریق بتوانند فرهنگ ناب ایرانی را حفظ کنند و در کنار آن ارزشها قومی و مذهبی حفظ شود؛ بعد از گفتگو با چند تن از معلمان و بررسی هایی انجام شده  به این نتیجه رسیدیم با توجه به بافت بومی آموزش و پرورش در منطقه بلوچستان این مشکل بزرگ  به دلایل مختلفی به اینجا رسیده که نیاز به بررسی و بحث فراوان پیرامون آن را  دارد و بدون شک اگر این روال ادامه داشته باشد و فکری به حال آن نشود آینده ای مبهم  و بی شناسنامه برای نواده گان ما در راه است پس بهتر و اصلح تر است با توجه به اینکه معلمان و مدیران آموزش و پرورش که تقریباً 50 درصد کار را در اختیار دارند به مطالعه در باب ارزشهای قومی بپردازند و با آگاهی بیشتری در کلاس درس حاضر شوند و به آموزش سنت هایی که نه منافاتی با اسلام دارند و  نه بر خلاف قانون اساسی و آرمانهای نظام هستند بپردازند و نگاهی بدون تعصب داشته باشند تا بهتر بتوانند به عقاید و فرهنگ مردم منطقه بپردازند و از ارزشها به نفع آینده گان دفاع کند و شاید 50 درصد قضیه نیز در دست مسئولین کشوری باشد تا با قانون گذاری درست و اجرای آن کشور رنگارنگ خودمان را برای همیشه پر از الوان بداریم.